4 Δεκεμβρίου 1985: Μια ημερομηνία που έμελλε να γράψει ιστορία στα ερτζιανά κύματα. Ήταν η μέρα που ο Κωνσταντίνος Κριεκούκης, με όραμα και αποφασιστικότητα, τόλμησε να κάνει κάτι που φάνταζε αδιανόητο για την εποχή: να δώσει φωνή στο όνειρο, να συνδυάσει τις κασέτες και τα αναλογικά μηχανήματα με μια αστείρευτη αγάπη για τη μουσική και έναν απαράμιλλο ενθουσιασμό. Έτσι γεννήθηκε το RadioIn,
ένας ραδιοφωνικός σταθμός που αναδύθηκε από ταπεινά μέσα, στα τότε απλά αλλά γοητευτικά Ερτζιανά, κάνοντας τα FM και τα AM να αποκτήσουν ψυχή.
Τότε, η τεχνολογία ήταν μακριά από τις δυνατότητες του Internet – η λέξη αυτή ήταν ανύπαρκτη. Ό,τι υπήρχε ήταν κεραίες, καλώδια και ένας πομπός που θύμιζε περισσότερο μια ερασιτεχνική κατασκευή από ταινία επιστημονικής φαντασίας παρά ένα επαγγελματικό εργαλείο μετάδοσης. Όμως, πίσω από αυτά τα «πρωτόγονα» μέσα κρυβόταν μια τεράστια ιδέα: ένα ραδιόφωνο που δεν θα ήταν απλά φορέας ήχου, αλλά πηγή συναισθημάτων, ιστοριών και στιγμών που αγγίζουν την ψυχή.
Από την πρώτη κιόλας εκπομπή, ο στόχος ήταν ξεκάθαρος: η μουσική δεν είναι απλώς νότες, είναι ιστορίες. Είναι συναισθήματα που γεμίζουν την καρδιά, εικόνες που ζωντανεύουν το παρελθόν και υπόσχονται το μέλλον. Το RadioIn
ξεχώρισε γρήγορα για την ποιότητα και την αυθεντικότητα των μουσικών του επιλογών, απορρίπτοντας τη συμβατική λογική των εύπεπτων τραγουδιών. Εδώ, η μουσική τολμούσε. Ελληνικά τραγούδια που ξεπερνούσαν το στερεότυπο του «σ’ αγαπώ-μ’ αγαπάς», μιλούσαν και μιλάνε για βαθιά ανθρώπινα ζητήματα, για την καθημερινότητα, τους φόβους, τις ελπίδες, και τα ανείπωτα συναισθήματα που συχνά θάβουμε μέσα μας.
Το RadioIn
δεν ήταν ουτε είναι απλά ένας σταθμός, είναι ένα ταξίδι στη μουσική που κρατούσε και κρατάει συντροφιά στις μοναχικές στιγμές, το υπόβαθρο στις χαρές και τις λύπες, η δύναμη που γεφύρωνε το παρελθόν με το παρόν. Ήταν και είναι ένα ραδιόφωνο που δεν αρκούνταν ουτε αρκούνται στο να εκπέμπει ήχους. Ήθελε και θέλει να προκαλεί σκέψεις, να ξυπνάει αναμνήσεις και να υπενθυμίζει πως η μουσική είναι τελικά, η πιο αυθεντική έκφραση της ανθρώπινης ψυχής. Ένα έργο αγάπης που, από εκείνη τη μέρα του 1985, συνεχίζει να ζει και να εμπνέει.
Η Άδοξη Πτώση του Πομπού
Έλα όμως που το 1991 μάς ήρθε ένα χτύπημα που ούτε ο πιο δραματικός σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να σκηνοθετήσει καλύτερα!Οι γνωστοί-άγνωστοι της εποχής (ναι, τότε υπήρχαν και αυτοί) βάλθηκαν να μας κάνουν το ραδιόφωνο… παρελθόν. Ο πομπός μας χάθηκε, τα μηχανήματα έγιναν… αναμνηστικά και μαζί τους πήγε περίπατο και το κέφι μας. Αλλά επειδή το πείσμα είναι το δεύτερο όνομά μας, το βάλαμε σκοπό να μην τα παρατήσουμε. Πήραμε καινούρια μηχανήματα, βελτιώσαμε το πρόγραμμα και συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε – να παίζουμε μουσική που αντέχει στον χρόνο και στις… συμφορές!
Από τις Κασέτες στους Υπολογιστές
Θυμάσαι τις κασέτες που έμπλεκαν κάθε τρεις και λίγο κι έψαχνες μολύβι για να τις ξεμπερδέψεις; Ε, αυτές ήταν η αρχή μας. Μετά ήρθαν τα βινύλια, τα mini disks, τα CDs, και τέλος οι υπολογιστές! Κάναμε τη μετάβαση στον ψηφιακό κόσμο με τη χάρη ενός καλλιτέχνη που αλλάζει κιθάρα στη μέση του σόλο: γρήγορα, αβίαστα και… με στυλ!Η μουσική μας έφυγε από τη γειτονιά και ταξιδεύει παντού – από την Μάνδρα Αττικής ως την άλλη άκρη του πλανήτη με όχημα το Ιντερνετ. Και ξέρεις τι μάθαμε από όλα αυτά; Ότι όπως στη ζωή, έτσι και στο ραδιόφωνο, μόνο όποιος εξελίσσεται αντέχει στον χρόνο. Και εμείς αντέξαμε – και συνεχίζουμε!